Επιμέλεια έρευνας : Κώστας Βλαχόπουλος. Τον Σεπτέμβριο του 2012 ο Justine Greening, Γενικός Γραμματέας Διεθνούς Ανάπτυξης της Βρετανίας, ξεκίνησε έρευνα για τα εκατομμύρια λίρες που δίνονται ως βοήθεια από το Ηνωμένο Βασίλειο προς τα κράτη του τρίτου κόσμου, τα οποία καταλήγουν σε μεγάλο βαθμό στα ταμεία ιδιωτικών συμβουλευτικών εταιρειών, όπως η Adam Smith International (ASI).
Το γεγονός αυτό αποτελεί σίγουρα ευχάριστη είδηση. Το Κίνημα για Παγκόσμια Ανάπτυξη (World Development Movement) έχει για χρόνια υποστηρίξει, ότι τα χρήματα που κερδίζουν οι ακριβοπληρωμένες συμβουλευτικές εταιρείες, όπως η Adam Smith International, με το να προωθούν ιδιωτικοποιήσεις, συνιστούν, στην καλύτερη περίπτωση, μια αμφιλεγόμενη χρήση της δημόσιας χρηματοδότησης. Ήδη από το 2001, η ASI πληρώθηκε για τη διευκόλυνση του έργου της ιδιωτικοποίησης του νερού στην Τανζανία, συμπεριλαμβανομένου και του ποσού των 250.000 λιρών για την προώθηση ενός ποπ τραγουδιού .
Όμως το ανησυχητικό είναι, ότι η συγκεκριμένη χρήση των κεφαλαίων που προορίζονται για την διεθνή βοήθεια, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η αύξηση των δαπανών για συμβουλευτικές υπηρεσίες είναι μόνο ένα μέρος μιας ευρύτερης προσήλωσης από τη μεριά της Γενικής Γραμματείας Διεθνούς Ανάπτυξης στον ιδιωτικό τομέα για την μείωση του φαινομένου της φτώχιας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι, ότι η Μεγάλη Βρετανία σήμερα, πληρώνει εταιρείες για να συμβουλεύουν την κυβέρνηση του Μπαγκλαντές για τη σύσταση νέων ειδικών οικονομικών ζωνών, με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων από τον ιδιωτικό τομέα. Οι υφιστάμενες ζώνες δίνουν φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις γης στις πολυεθνικές εταιρείες, ενώ την ίδια στιγμή επιβάλλουν αυστηρούς περιορισμούς όσον αφορά τη συνδικαλιστική δραστηριότητα, σε βαθμό που ο μέσος μισθός στο εσωτερικό αυτών των οικονομικών ζωνών είναι περίπου £ 30 το μήνα. Στην περίπτωση αυτή, το σκάνδαλο είναι πολύ πιο σύνθετο από τα 14 εκατομμύρια λίρες που πληρώνουν οι Βρετανοί φορολογούμενοι, τους συμβούλους. Η καρδιά του προβλήματος έγκειται στο γεγονός, ότι το Βρετανικό κράτος χρησιμοποιεί τη βοήθεια για να υποστηρίξει ένα σχέδιο, που θα κάνει τα πάντα προς όφελος των πολυεθνικών, όπως η Adidas , η οποία είχε κέρδη 671 εκατ. ευρώ το προηγούμενο έτος.
Αλλά η επιδίωξη της κυβέρνησης για αναπτυξιακή πολιτική που επικεντρώνεται στον ιδιωτικό τομέα, δεν σταματά στην προώθηση λύσεων που ωφελούν την αγορά. Όλο και περισσότερο βλέπουμε, πολυεθνικές εταιρείες να αντικαθιστούν υπηρεσίες βοήθειας, κυβερνήσεις και ΜΚΟ, οι οποίες θεωρούνται οι κατ’ εξοχήν εταίροι στην υλοποίηση έργων ενίσχυσης.
Για παράδειγμα, το πρότζεκτ Girl Hub, που ανέλαβε η Γενική Γραμματεία Διεθνούς Ανάπτυξης με στόχο την χάραξη πολιτικής ώστε να δοθεί προτεραιότητα στις ανάγκες των κοριτσιών, υλοποιείται από το Ίδρυμα της Nike. Επιπλέον, κατά τη σύνοδο κορυφής που συγκλήθηκε από τον David Cameron, με θέμα το φαινόμενο της πείνας κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, ήταν η Unilever και η Glaxo Smith Kline, που είχαν τον ρόλο των πιο σημαντικών εταίρων της πρωτοβουλίας και όχι οι ΜΚΟ ή οι κυβερνήσεις.
Το πρόβλημα με όλα αυτά είναι ότι ο πυρήνας της υπόθεσης – ότι δηλαδή οι λύσεις του ιδιωτικού τομέα θα είναι κάπως καλύτερες και πιο αποτελεσματικές, από ό, τι του δημόσιου τομέα- στηρίζεται ξεκάθαρα στην ιδεολογία και όχι σε απτές αποδείξεις. Για παράδειγμα, το πρότζεκτ Girl Hub, που ανέλαβε να φέρει σε πέρας η Nike ‘είχε σοβαρές ελλείψεις στη διαχείριση και τη διεύθυνση των εργασιών’, όπως υποστηρίχθηκε από ανεξάρτητους παρατηρητές. (ICIA)
Υπήρξαν πολλές έρευνες για την πολιτική διεθνούς βοήθειας την τελευταία δεκαετία, αλλά καμία δεν έθιξε το βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί : είναι πράγματι αποδοτικότερα για τα φτωχά στρώματα, τα μοντέλα που στηρίζονται στην ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα ή είναι προτιμότερο να επικεντρωθούμε σε προσεγγίσεις που δίνουν προτεραιότητα στις δυνατότητες του δημόσιου τομέα; Η έρευνα που διενεργήθηκε το 2007 από το Κίνημα για την Παγκόσμια Ανάπτυξη έδειξε το δεύτερο.
Ο Justine Greening θα πρέπει να εργαστεί προς την κατεύθυνση μιας ανεξάρτητης κοινοβουλευτικής έρευνας, γι’ αυτό το ευρύτερο και πιο ζωτικό ζήτημα και να παραμερίσει την ιδεολογία προς το συμφέρον της προσπάθειας για πραγματική μείωση της φτώχειας. Μέχρι να συμβεί αυτό, θα παραμείνουν αμφιβολίες για το αν η κυβέρνηση επιζητεί πραγματικά ένα πρόγραμμα βοήθειας, επικεντρωμένο στις ανάγκες των φτωχών ή απλά επιθυμεί να προωθήσει την ιδεολογία της αγοράς και μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου